W jakich okolicznościach człowiek stawia sobie pytanie o sens życia? Czy sens życia leży w jego poszukiwaniu? Czy istnieje uniwersalna odpowiedź na pytanie o sens życia, czy też jest ona uzależniona od tego, kogo się o to pyta? Czy wystarczy mieć poczucie sensowności życia, aby było ono sensowne? Jakie znaczenie dla sensu życia ma istnienie bądź nieistnienie Boga? Czy wystarczy, że nasze życie jest wypełnione przyjemnymi doświadczeniami, aby było sensowne?Czy fakt nieuchronnej śmierci nie przekreśla sensowności życia?
Jesteśmy jedynymi istotami na ziemi, które szukają sensu życia. Według Monty Pythona przepis na sensowne życie jest prosty: Spróbuj być miły dla ludzi, unikaj tłustego jedzenia, czytaj dobre książki, wychodź na spacery oraz żyj w zgodzie i harmonii z ludźmi wszystkich ras i narodów. Wiele osób uważa, że sensowne życie sprowadza się do przyjemnych lub radosnych wrażeń. Dla niektórych sensem życia jest wstać, przeżyć i iść spać. Ludwig Wittgenstein, austriacki filozof powiedział: „Nie wiem, dlaczego tu jesteśmy, jestem jednak pewny, że nie po to, aby się dobrze bawić”. Według Sartre’a człowiek sam tworzy sens swojego bycia, by odnaleźć się w absurdalnej rzeczywistości; innymi słowy, to od nas zależy, kim się staniemy. Z kolei Erich Fromm twierdził, że „Celem naszego życia nie powinno być posiadanie bogactw, lecz bogactwo bycia, zaś człowiek nie jest bogaty tym, co posiada, lecz tym, bez czego z godnością może się obejść”.
Czy wyłaniamy się z niebytu tylko po to, by z chwilą śmierci znów w nim przepaść?
Co byś zrobił, gdybyś dowiedział się, że za rok skończy się świat?
19 marca 2016, godzina 17.00
Dworzec RzeczJasna, ul. Słowackiego 13.
Dla wytrwałych niespodzianka:)
Zapraszamy.